آن درخت را به خاطر بیاور. بعد ترانه ای خواهد داشت. همراهی کن. این یک دستان کوتاه از همین لحظه است. مردی که می خواند سبیل پرپشتی دارد. کلاهی بر سر/ آنطور که موها از پشت روی شانه ریخته اند. ترانه ای نه خیلی قدیمی: آرزو می کردم می توانستم همه چیز را بگویم. قبل از اینکه مردی شکست خورده باشم. قبل از اینکه او را از دست بدهم. من سفر کرده ام. همیشه. این را از پرنده ها بپرس. آن ها به تو خواهند گفت. از روزها و شب ها. دشت ها ی طلایی. کوه های نقره ای. آرزو می کردم گفتن همه چیز همانقدر شیرین بود. هر جایی که می بینم. هرجایی که می روم صدای تو را توی گوشم دارم که می گویی دوستت دارم. عشق به تو. چیزی که می خواهم بگویم. چیزی که برایش هر روز کار می کنم. می رقصم. ترانه ی بعدی و بعد دوباره. 

عقاب شیرجه می رود. به آهستگی. کمی بالای نور. کمی پایین نور. انگار دو نیم شده باشد. نیمی هنوز خیز برنداشته. نیمی به جلو کشیده می شود. مداد توی دستم می شکند. لحظه ای تاریخی. قرار بود هرچیزی اینجا اتفاق می افتد همینجا دفن شود. خیانت ها و برادری ها. متلکِ روز را هم توی صورت همان که مقدم می شمردی می کوبی. سخت در عذاب. این که آیا این به من تعلق دارد؟ روز با چهره ای در هم کشیده به پایان می رسد. هنوز بوی گند خیلی چیزها می آید و می رود. دوستم تیشرت متالهد پوشیده اما آستین ها را جمع کرده توی دست. کف دست. پروانه ای سیاه. شب پره ای سیاه روی سر تک تک شان یکبار نشسته. می بینم که این چیزها فایده ای ندارد. همین حالا چرخش موتور را کم می کنم. سرعت چرخش موتور را کم می کنم. عقاب هنوز تکان نخورده. مگر توی ذهن کسی که روبرو نشسته و هنوز نگاهش از آن نیافتاده. حتما دارد چیزی را می بیند که قرار بود بخشی از گذشته ام باشد. درخت پیر. تمشک سیاه.

Sunset Dive

گزارش:

از الکل در نیامده افتادم توی دام باران. دلم برای همان قدر بادی که از لای در تو آمده می سوزد. قرار نیست اتفاقی بیافتد. همچین روزی است. انگار با دقتی بیش از حد تنظیمش کرده اند. چیزها سر جای خودشان تکانی کوچک می خورند. این هم از گرما. درست کنج دیوار یک جا برایش انتخاب کردم. با تراز آبی مطمئن شدم که صاف قرار گرفته باشد. قرار گرفته. لبخندی از جنس خودش می زند و به من دست می دهد. خواستم عاشق همین لحظه باشم. خواستم با برادرم در مورد سگی که داده بود ترتیبش را بدهند حرف بزنم. تماسی کوتاه. صدای باران و بوق های تکراری.  به استرالیا. 

The Break Suit

می گوید این شهر خودش الویس داشته. بعد با دست تمام شهر را نشانه می رود. هنوز جمله را تمام نکرده سرش را به صورتم نزدیک می کند با چشمی تنگتر زمزمه می کند اما الکس چیلتون ...! بله من هم این را خوب می فهمم. زیر زمین حساسیت ها بیشتر خودشان را نشان می دهند. صداها هنوز کنترل نشده اند. بعد یک بشکن می زند و راه می افتد. همینطور که جلوتر می رود فریاد می زند. الکس چیلتون. اون مادرجنده الویس هم... بعد صدا آنقدر دور شد که انگار دیگر اهمیت نداشت. یادداشت جدید. آسمان ارغوانی اینجا. باقتنی مادرش در روزهای مجردی. سفید با خطوط مورب سیاه. چیزی از گذشته را چسبانده به این وقت روز. بله این روزها نگاه کردن به آسمان را به هرچیزی ترجیح داده ام. سگم مرد. خودم هنوز همان سگی که بودم. تراز. تراز.

مگی حتما خیال برت داشته!

آیا امروز آن دو نفر پیدایشان می شود؟ دیروز بنظرم کمی توی خودشان رفته بودند. طوریکه احساس می کردی چیزی غم انگیز میانشان رد و بدل می شود. در نهایت دست کشیدن. دست کشیدن از تمامی احساسات. بیگانگی با آنچه پیرامونت می گذرد. داشتم فکر می کردم و همین طور عرض خیابان را طی می کردم. آیا آن ها من را می دیده اند؟ می بینند؟ دیده بودند؟ هر کدام اینها را بگذاری فرقی نمی کند یا نخواهد کرد. باید یک جایی ترمزش را بکشی. در این چند روز هربار تلاش کردم ترمزش را بکشم. با این حال هنوز هم اینجا هستم و دیگر باقی چیزها را تعریف خواهم کرد. با شیوه ی خودم. همان طور بی مقدمه و بدون پیوستگی. این به من احساس راحتی بیشتری می دهد. خواهد داد. می بینید؟ برای من همیشه همه چیز همین طور کار کرده. شاید شما بگویید کمی نمک دریایی می تواند چنین اختلالاتی را کم کند یا سدیم کلراید. شما انتخاب نمی کنید. شما برمی دارید و تشکر می کنید. و باز هم اگر گذرتان به آن اطراف بخورد حتما به خانم سیلویا یا آقای زاکرونی سر خواهید زد. تنها کافیست از کاری که می کنید اطمینان داشته باشید و یا هوا همان طور که باب میلتان هست باشد. من برای شما دعا خواهم کرد و بعد از رویتان عبور خواهم کرد. با حواسی نسبتا جمع نسبت به آنچه شما را به این حالت در آورده. با جنازه ی شما عشق بازی خواهم کرد. دیدن و عبور کردن. دوست دارم قصه ی بعضی هایتان را بنویسم. به خودم وصل کنم یا مخلوط کنم. هرکدامتان را که پیش بیاید. من چیزی را انتخاب نمی کنم. یک جورهایی انتخاب می شوم. می بینید؟ این هم استعداد من است. می توانم اینها را بگویم و بروم پی کارم. آن وقت شما تا مدت ها به این چیزها فکر می کنید. برای همین حرف ها خودتان را می کشید. فکر می کنید کاش می توانستید من را پیدا کنید. کاش بیشتر لذت می بردید. از این خبرها نیست. روی اوربیسون گذاشته ام. یکبار برای همیشه به چهره اش فکر کردم. حالا گوش می کنم. همینطور که گوش می کنم می نویسم. نوشتن از این چیزها خسته ام نمی کند. حتی باعث می شود خیالات دیگرم را هم بیاورم وسط ماجرا. دارم وقتم را برای همین چیزها تلف می کنم. اگر وقتی وجود داشته باشد. حتما دارد. کسی چه می داند؟ فعلا که همه دارند از زمان حرف می زنند. یک فیلمی ساخته اند. یک موسیقی ساخته اند. یک کتاب نوشته اند. یکبار برای همیشه به این چیزها فکر می کنم و تمام. این برای من چیزی شبیه معجزه است که خودم را زنده در نظر بگیرم. ممکن نیست. لیدی کوره آ. لطفا با من  برقصید. چهره ی زیبای شما را یکبار برای همیشه به خاطر می سپارم. شما به پرنده ای کوچک می مانید. این را می نویسم. ترجیح می دادم نوشته ام را با همین جمله تمام کنم. اما من برای این کارها استعدادی ندارم. من می توانم صداها را ببینم. بوی صداها را می توانم از هر فاصله ای تشخیص بدهم. اینطور زندگی کردن برای من حالا بسیار راحت شده. در نظر داشته باشید این کلمه ی "راحت" تا این اندازه که خودش می نماید راحت نیست. تنها حالتی از راحتی را به شما می دهد. یک تم برای راحت بودن. با این حال می تواند نقشی متفاوت ایفا کند. می خواهیم بدانید من همه چیز را طوری دسته بندی نمی کنم که راحتی را همواره در نظر گرفته باشم. خودش اتفاق می افتد. من دقت می کنم. در نظر می گیرم و کارم را انجام می دهم. فرقی با نوشتن ندارد. هم شنیدن هم حرکت کردن هم فکر کردن هم دیدن هم تصور کردن هم احساس راحتی کردن هم نوشتن هم مکث کردن. همه ی اینها بعلاوه چیزهایی دیگر که حالا به خاطرم نمی رسند یا دیگر نمی خواهم برسند در همان لحظه حضور دارند. هستند. هرکدام شان کاری انجام می دهند. حق خودشان می دانند تا چیزهایی بدانند. یکی هم اینجاست. هربار می پرسد ببخشید! فندک دارید؟ چند وقتی هست به او هم حساس شده ام. اینکه همین یک کار را تکرار می کند برایم هیجان انگیز است. هربار فکر می کنم می خواهد کار جدیدی انجام بدهد اما او دوباره همان حرف را تکرار می کند. من هم طوری وانمود می کنم انگار کور هستم. توی دلم می خندم. راحتم. باید دوباره به آقای جکسون سلام کنم. دست دراز کنم و بخواهم بنشیند. معمولا ایستادن را ترجیح می دهم. یک دست به کمر دست دیگر زیر چانه. خیال می کنی مدام در حال فکر کردن است. او دوست دارد قلق بازی را داشته باشد. تا به حال از این کلمه استفاده نکرده بودم. شاید همینطور نوشته می شود. تا به حال فقط گفته بودم. چیدمان یک ترکیب. یک موقعیت مناسب برای ایجاد کردن یک فرصت هرچند تصادفی. من هم به این کار علاقه دارم. ممکن است گاهی تعجب کنم که چطور ممکم است اینها را فراموش کنم. من چیزی برای از دست دادن نمی بینم. تنها زمانی که حرفش را می زنند. برای من زبان آلمانی همانقدر زمان را از من می گیرد که نگاه کردن به یک مگس. یکی اینجا نشسته. یا ایستاده. هنوز حرفی نزده ایم. البته می شناسمش. وقتی تماس می گرفت. وقتی حرف می زد. آرام حرف می زد. خواسته بودم ادامه داشته باشد. چند روز تمام همین چیزها را گفتن بدون اینکه اتفاقی بیافتد. این دارد کار می کند. این نوشتن بالاخره دارد کارش را درست انجام می دهد. وقتش رسیده این صفحه را تمام کنم. ورق زدن این صفحه می تواند صدای کوتاهی ایجاد کند. دارم خودم را برایش آماده می کنم. . آه اتفاق افتاد. بالاخره توانستم یکبار همچین چیزی را به موقع انجام بدهم. خشکی انگشت ها و فکر کردن به قولی که داده ای و کنار کشیده ای. مزه ی شیرینی. نبات. از دست دادن کسی که همین حالا جلویش نشسته ای. بی آنکه حرفی زده باشی. گوش کردن به صدایی که حالا هرچیزی می تواند باشد. از هرکجای ذهنت که بخواهد عبور می کند. یکبار به انگلیسی. یکبار به آلمانی. یکبار در هوایی آفتابی. یکبار در هوایی ابری. دارم با همین سرعتی که فکر می کنم می نویسم. با همین سرعت به همه چیز فکر می کنم. خط به خط پایین آمدن. حتما خسته شده ام. چقدر این موسیقی به موقعیت خوب نشسته. کافی است. این ارزشی نخواهد داشت. بیرون خزیدن. به حلزون ها فکر کردن و باران گرفته. باران تندی شروع شده. یا می خواهد تمام شود. یا از وقتی تمام شده بود داشت دوباره. چند ساعت گذشته؟ وقت سیگار روشن کردن. برای دفترم متاسفم. از آن کلمات خوشم آمده بود. چیزی غیابی از حقیقت میانشان در حرکت است. هنوز خودشان را حفظ کرده اند. با این حال دوست شاعرم ترتیب همه شان را داده. با توضیحاتی کوتاه از گرگی که دوست داشت چه و چه باشد. فکر کنم قبلا این را جایی دیگر گفته بودم. خیال ندارم باز هم این کار را بکنم. هنوز توی خیالش به سربازهای صرب فکر می کند؟ هنوز داس و چکش و پرچم قرمز؟ هنوز این چیزها معنی می دهند؟ با اینکه هزار سال دارد خودش را به خاکستر می مالد تا شاعری خاکستری باشد. شاعری که با خیال سیلویا پلات جق می زند. چرا که او را به یاد فلان زن در فلان کتابفروشی می اندازد. حتما سیلویا پلات را همان او انداخته توی سینه اش که اینطور شبیه کفتر راه می رد و دست ها به اطراف پرتاب می شود. حالا آمده می گوید میان دو هیچ نشسته. می خندم. این حرف ها به اندازه خودشان نفرت زیادی را حمل می کنند. در را باز می کنم. هوایی مرطوب و خنک داخل می آید. آنجا وسط کوچه آب به خودش می پیچد. گرداب کوچکی شده که دارد کوچکتر و کوچکتر می شود. با این حال خودش را نشان داده. حالا خبری از گرداب نیست. موزیک بعدی یک جایی میان ایندی راک و شوگیز. با این حال من می گویم وپورویو چیزی بهتر باید باشد. اتفاق بدی نیست. با این خواب آلودگی که هنوز با من است. برگشته ام به الکل. خوب نیست. چیزی را بهتر نکرده. اما بیست درصد احساس راحتی بیشتر دارم. خمیازه کشیدن و افتادن توی یک نقاشی دیواری. آه بله. من این صدا را قبلا شنیده بودم. شاید نتوانم به تمام ماجرا پی ببرم. اما همین که چیزی فهمیده ام برایم کافی است. اوه هپی بیبی! اوه هپی بیبی! خوشم می آید آدم همچین چیزی را آرام زمزمه کند. بعد فورا احساس زندگی به من دست می دهد. دلم می خواهد بیشتر از این چیزها حرف بزنم. بادی که همین حالا وزیده از کتابم خوشش آمده. برده نگاهی بیاندازد. شاید به خاطر علف باشد. وگرنه حالا وقت خوابیدن نیست. دوباره خواب چیزی را دیدن. داشتم فکر می کردم مردم همیشه بهانه ای پیدا می کنند. این بهانه ها هم چیزی را عوض نمی کند.  می خواهم این را به او بفهمانم. اما چیزی تغییر نمی کند. بعد به خودم که نگاه می کنم می بینم پیر شده ام. حال و روزم مثل قبل نیست. آبجو باز کرده ام. حالم را بهتر می کند. هر چیز غیر منتظره ای می تواند اتفاق بیافتد. چراغ خاموش پیش رفتن و نوشتن جای حرف زدن. هنوز همان خودکار. خوب مانده. اگر همین حرف باعث نشود چیزی تغییر بکند. همیشه همینطور بوده. هیچوقت مطابق انتظار پیش نرفته. شاید فقط شنبه ها. شاید یک در میان سه شنبه ها. همه ی اینها می توانست باشد. با این حال همه چیز توی هم گره خورده. خودم را بیرون کشیدم. باید همین کار را می کردم. شاید زودتر از اینها. چیزی را از دست نمی دادم. هیچ وقت چیزی برای از دست دادن نبوده. پس همه ی تلاشم را خواهم کرد. برای چیزهای تازه. چیزهای غیرمنتظره. صدای موزیک بالا گرفته. پایین آمده. بالا گرفته. پایین آمده. موزیک تمام شده. یکی چراغ ها را خاموش کرده. وقت خوابیدن. خواب دیدن. خواب دوهزار سال را یکجا دیدن و بعد نوشتن. همه چیز را یکجا دیدن و نگفتن. خستگی. انگشت ها یخ زده اند. باید کنار بکشم. دست بردارم. آبجو باز می کنم.

یک بار گفتم هی مگی! بعد از یک روز بارونی بهت نیاز دارم

ابرهای سفید و درشت. آسمان آبی و لیس زدن برگ انگور. دارم برای روز اول مدرسه می نویسم. کلاس پنجم. نشستن کنار دیوار و نگاه کردن به کلاس اولی ها. چهارمی ها. انتظار برای پیدا کردن صندلی مناسب. بعد دوباره برگشتن از خیال و نگاه کردن به یکی از عکس های بکت. با شلوارک و دمپایی توی یکی از خیابان های پاریس یا لیون یا بوردو. هنوز مطمئن نیستم. چیز زیادی از فرانسه نمی دانم. نمی خواهم هم بدانم. دویدن تا سر حد  مرگ. غوطه ور شدن در صفحه ای که حالا دیگر خالی نیست. دوباره چک می کنم ببینم چه نوشته ام. آه! این احساسات بهم ریخته. هر چقدر زمان می گذرد بیشتر مطمئن می شوم دیگر کاری از دست کسی ساخته نیست. باورم نمی شود. گاهی به دوستم در مورد چطور نشستن تذکر می دهم. او را از بیماری ها می ترسانم. بهتر بود نمی دانستم که نمی تواندحضور موجودی غریبه را در بدن خود تحمل کند. ترس از قارچ ها و باکتری ها. اینکه نکند یکروز از خواب بیدار شود ببیند روی دستش علف سبز شده. چه چیز ترسناکی در این مورد وجود دارد؟ چرا باید من اینها را درنظر بگیرم؟ یکی سرزده داخل شده آمده توی صفحه می پرسد چرا چیزی را جدی نمی گیری؟ قبل از اینکه فکر کنم جوابش را داده ام. بعد دوباره به جوابی که داده ام برمیگردم. فکر می کنم چیزی را از قلم انداخته ام. می گویم اینها من را نگران نمی کند. خودم خواسته ام همینطور باشم. طرف دیگر صورتم خواسته دست به کارهای دیگری بزند. با او همراه بوده ام. همواره. مدام. برای خودمان تصوراتی پیدا کرده ایم. در زمان هایی متفاوت. در مکان هایی متفاوت. با این حال همواره باهم بوده ایم. توی روی درون کلمات. زمانی که تکمیل شده باشند. زمانی که هرچیز ثبت شده باشد. ثبت شدن، همان سیاهی جوهر. لیس زدن به جوهر. لیس زدن به روز اول مدرسه. ابرهای سفید درشت. نشستن روی صندلی مناسب و نوشتن اینکه هرچقدر می نویسم بیشتر مطمئن می شوم دیگر کاری از دست کسی ساخته نیست. دیگر به اینجا عادت کرده ام. نوشتن روی کاغذ را ترجیح می دهم. شاید برای مدتی کوتاه. همیشه همینطور بوده. بازگشتن و دوباره بازگشتن. حالا می توانم بگویم در رویاهایم با او قدم می زده ام. در خواب هایم با او حرف می زده ام و به آدم ها نگاه می کرده ام. بیا برایش شعری بنویسیم. کوتاه یا بلند. چیزی شبیه به این نقاشی که کشیده ام. چیزی روی دیوار بی تفاوت نسبت به ساعت ها و تمام توجه اینجاست. سیگارم دارد تمام می شود. با این حال هنوز دیوار همان قدر سبز مانده. بهترین دیواری که دیده ام. می توانست کمی شلوغ بنظر برسد. نور سر صبح. درها را باز گذاشته ام و هرچه به ذهنم می رسد می نویسم. ممکن است بی ربط بنظر برسد. خیلی وقت ها این احساس را حمل می کنم که حرف زدن نجات دهنده است. بعد رد می کنم. حرف ها را برای خودم نگه می دارم. در مجموع این چیزها احساسی شبیه زنده بودن می دهد. با خودم تکرار می کنم زنده بودن و به دست ها نگاه می کنم. رگ ها از همه جا بیرون زده اند. لاغر شده ام. بیست کیلو کمتر از ماه قبل. حداقل این احساس را دارم. اگر احساسم در مورد زمان درست باشد می توانم تایید کنم تمام تابستان را مرده بودم. بی هیچ خاطره ای. تنها صداها و موسیقی ها. به آنها عادت کرده بودم. برای مدتی کوتاه. بازگشتن و دوباره بازگشتن. بامداد. علف مرطوب صبحگاهی و بوی قهوه. نوبتی هم که باشد نوبت جان مارتین رسیده. زن همسایه با تمام سرعت می گذرد. می بینم توی هرکدام از دست ها چند کیسه را حمل میکند. میوه ها و سبزی ها. یادم می افتد بازار و خریدهای این مدلی. همیشه دوست داشته ام خریدها را خودم حمل کنم. حتی اگر خیلی سنگین باشند. حتی اگر بند بند انگشت هایم سرخ شده باشند و رد پلاستیک ها افتاده باشد روی پوست. شاید این ها من را یاد پدرم بیاندازد. نگاه کردن به دست ها. رگ ها زمانی که کاری طاقت فرسا انجام می داد. از این چیزها خوشم می آمد. حجم عضلات. دوست داشتم تجربه شان کنم. کردم. حالا کمی لاغرتر بدون شکم، با عضلاتی شکل گرفته و رگ هایی که تمام تلاششان را برای بیرون زدن می کنند. زیبا بنظر می رسد. این لذت ها دست به دست می شوند. چیزی برای نسل بعد باقی خواهد ماند. چیزهایی فراموش خواهند شد. متروک خواهند شد. بی هیچ ابتکاری برای ماندن. حالا اگر پدرم خودش را انسانی متواضع نشان می دهد بنظرم احمقانه جلوه می کند. تصور می کنم ایده ای که در نظر داشته با شکست مواجه شده. با این حال خودم چه؟ من همین حالا دوباره شکست خورده ام. هربار که نفس می کشم چیزی از من کم می شود. بازگشتن و دوباره بازگشتن. این را مدام تکرار کردن. صبر کردن. مکث کردن. شاید باورتان نشود اما می توانم تا ابد از این مصدرها بسازم. همه شان به هم می خورند. شبیه به هم. درست زمانی که به کار می بری شان چیزی از تو کم می شود. بازگشتن و دوباره نگاه کردن. موتور هوندا صدو بیست و پنج. همین به حروف نوشتن اعداد. صدبار تا صد نوشتن. دیکته های نُه شب. هزاربار نوشتن اینکه من یک احمق هستم. بدون غلط املایی. ریز نوشتن با مدادی که همین تازه تراشیده ای. همان قدر که دوست داشته ای. کتک خوردن برای مدادی که با استرس جویده ای. استرس کتک کاری های پدر مادری. استرس اینکه پایت را از اتاق بیرون بگذاری. باید خیال کنند چیزی نمی شنوی. خوابیدن. بزرگ شدن توی خواب توی اتاق دوازده متری و بیرون آمدن وسط یک دعوای خانوادگی. تلاش پنج سالگی ات برای متوقف کردن پدر. باید چه کار می کردم. مادر سی و چند ساله ام می توانست همین حالا جای من باشد. با پوستی روشن. مغرور. با احساس نسبت به خانواده اش. باید چه کار می کردم؟ باید حرف می زدم؟ پس همه ی حرف ها را گفتم. همان قدر که یاد گرفته بودم. به اندازه ی پنج سال از مادرم دفاع می کردم. هرلحظه می گفتم بعد از این ضربه بعد از این فحش بعد از این گریه تمام خواهد شد. می شد. در نهایت دست های پدرم هنوز همان قدر قدرتمند بنظر می رسیدند. هنوز رگ ها همان طور که انگار از کاری طاقت فرسا بیرون آمده بودند. شبیه چیزی که حالا هستم. لاغرتر. استخوانی تر. بلندتر. آیا چیزی که تصور می کنم همان قدر دقیق اتفاق افتاده؟ آن زمان چطور می توانستم در نظر بگیرم آیا رنجی که مادرم می برد کافی است؟ آیا همانقدر که از دست های پدرم خوشم می آمده رنجی که مادرم می برده را توی ذهنم ثبت می کرده ام؟ جان مارتین من را گاییده. عود روشن می کنم و به هوندا صدو بیست و پنج مشکی فکر می کنم. مشکی با نوارهای زرد. ظهر آفتابی. همین روزهای سال. هفت سالگی. دیدن پدر جلوی در مدرسه. همراهی و دیدن موتوری که هیچوقت حرفش را نزده بود. نگفته بود که وقتی می بینم شگفتی ام را تماشا کند. روزهای دوچرخه تمام شده بود. روزهای موتورسواری. زمین فوتبال و دیدن یک مسابقه ی معمولی. چسبیدن به پدر. بوی بنزین و صندلی نو. باد خوردن به پیشانی و موها. تا برسیم به خانه هزارسال شده بود. هزار بار نوشته بودم جان مارتین من را گاییده. در بنفش. پلاک هفتاد و چهارِ قدیم. تکان خوردن هرچیزی در معرض باد. بادهای پاییزی. ابرهای پاییزی. آیا قرار است هرچیزی در پاییز دوباره به عقب برگردد؟ حتما دریچه هایی هستند. حفره هایی شاید. باید یک راهی وجود داشته باشد. شاید بشود روی یک ماگ آبی حساب باز کرد. ترجیح می دهم لب پر باشد. یک آسیب ظاهری. باید خاطرم جمع باشد حداقل یک آسیب جدی را تجربه کرده باشد. در غیر این صورت حاضر نیستم چیزی از آن بخواهم. اینکه همه چیز تر و تمیز باشد حالم را بهم می زند. واقعی به نظر نمی رسد. خنده دار شاید. تصور کن سوپرمارکتی توی خیابان با آن اندازه ی بزرگش با آنهمه شکم و پر و پاچه بتواند ادای بچه های پنج شش ساله را در بیاورد. لب و لوچه آویزانش را چپ و راست کند و با صدایی که سعی کرده تا حد امکان نازک باشد. خوب است. اما اینکه تا این اندازه به غذا خوردن اهمیت بدهی حالم را بهم می زند. صدای قاشق و چنگال در حرکاتی تصادفی. صداها تاثیرشان را می گذارند. هربار به شیوه ای که قبلا تجربه نکرده ای. آقای جکسون! خواهش می کنم ادامه بدهید. تازه دارم گرم می شوم. داستانی که تعریف می کنید من را به خواب کشانده. حتما می دانید منظور دقیق من از خواب چیست؟! چرا تصور می کنم شما همه چیز را می دانید؟ شاید چون حرف نمی زنید. ساکت می مانید و تنها نظاره می کنید. آدم هایی مثل شما همیشه می توانسته اند الگوی مناسبی برای من باشند. راستش را بخواهیدمن هم خوب تماشا می کنم. شاید بگویید تماشا کردن با نگاه کردن با نظاره کردن فرق می کند. بله. درست. اما من به اینها تعلق ندارم. مطمئنم شما هم با من همعقیده خواهید بود. اجازه می دهید به صورتتان دست بزنم؟ آن طرف که سوخته. چطور ممکن است آتش از شما تعریف بهتری ساخته باشد؟ در واقع باید طور دیگری مطرح می کردم. آتش از شما تعریف دیگری ساخته. شما از دست ها چیز بیشتری نمی خواستید. دارم برای حرف زدن با شما تمام کلمات را انتخاب  می کنم. این حواسم را پرت می کند. اجازه بدهید با شما کمی راحت حرف بزنم. با اینکه چنین اجازه ای خواسته ام اما هنوز مطمئن نیستم منظورم از حرف زدن چیست؟ در نهایت چیزی که در ذهنم می گذرد هیچ شباهتی به این کلمات ندارد. اما می توانم ارتباط کوچکی پیدا کنم. کافی است همان لحظه که متوجه حضور کلمه ای یا جمله ای شدم دستم را به حرکت بیاندازم.با این حال دوست داشتم مثل شما آقای جکسون چیزی زیادی از دست هایم نمی خواستم. حالا با اینکه مدت ها گذشته بهتر و درست تر می نویسم. خوب است که مثلا چیزی را خط نمی زنم. تا اینجا خوب پیش رفته. باور می کنید آقای جکسون؟ تمام روز وقتم را گرفته. همین مزخرفات می تواند مردم را برای مدتی سرگرم کند. آنها همین را می خواهند. به هر ترتیبی شده باید بتوانند دست از کار و زندگی بکشند یا خودشان را به کاری مشغول کنند تا بتوانند سرگرم بشوند. همه ی این ها شده زندگی. و این چیزها اهمیت دارد. آن چیزها اهمیت دارد. چشم ها هم باید کار کنند. با این وجود استراحت هم هست. خوابیدن. در خواب خواب دیدن. در بیداری خواب دیدن. چراغ ها را روشن و خاموش کردن. حالتی بهتر. اوه! حالا که به این چند خط نگاه می کنم می بینم بنظر کمی راحت تر صحبت کرده ام. خوب است. هنوزاتفاقات جالب در بی خبری من رخ می دهند. این را دوست دارم. از اینکه چیزی را بتوانم پیشبینی کنم باعث می شود از دستش بدهم. نه اینکه اهل بدست آوردن و نگه داشتن باشم. نه. اتفاقا همین بی میلی نسبت به چیزها کمک می کند حواسم پرت باشد. و بعد خودش اتفاق می افتد. مواجه شدن با چیزی که هنوز شکل نگرفته. بیشتر به یک تصمیم گیری شباهت می دهد. توی ذهنت کار را تمام می کنی. پرداختن به هرچیزی که حواست را پرت می کند تا بعد دوباره اتفاق بیافتد. همین طور تا آخر ادامه دادن. همین فکرها آقای جکسون. همین ها را لحاظ کردن برای هر مکالمه ای اجباری است. آه! یکی چراغ ها را روشن کرده. چراغ های زرد. با وجود تعداد زیادشان هنوز احساس تاریکی می کنم. سایه ها. تعدادشان بیشتر هم شده. بله. این اتفاق ها می افتد. متوجه شده اید آقای جکسون؟! آدم ها آن بیرون مانده اند و دارند به ما نگاه می کنند. از پشت شیشه ی ماشین ها. از پشت پنجره ی اتاق هایشان سرشان را جهت همراهی با شما تکان می دهند. آقای جکسون! آقای جکسون! شب های بلوز. شما و میکروفن نقره ای. شما حق انتخاب داشتید. من هم داشتم. حدس بزنید جمله ی بعدی که می نویسم چه خواهد بود؟ خنده ام می گیرد. این مدل حرف زدن چقدر میتواند مضحک بنظر برسد. فقط کافی است به مردم نگاه کنید. با این حال شما این کار را نکرده اید. چشم ها را بسته اید. یا نیمه باز رها کرده اید. حتما اینطور بهتر نفس می کشید. بهتر می خوانید. من هم راه های خودم را دارم. یک جوری خودم را راحت می گذارم. هنوز نگفته ام که می توانم دست هایم را جا بگذارم؟ بله این هم هست. یکی آمده می گوید وقت تمام شده. به ساعت نگاه می کنم. همیشه دوست داشته ام خواندن ساعت را یاد بگیرم. دوست داشته ام جلوی آدم ها را بگیرم و همین طور ساعت بپرسم. دوست داشتم سریعتر یک چیزی تمام بشود. یک چیزی تمام نشود. یک چیزی شروع بشود. یک چیزی شروع نشود. هیچ چیزی شروع نشود. بازی کردن با همین ها مدت ها طول کشیده. کش آمده. دقیق تر که نگاه می کنم همیشه همین بوده. از همیشه همین بودن خوشم نمی آید. هیچوقت خوشم نیامده. با این حال چطور می تواند چنین تمایلی برای پرسیدن زمان وجود داشته باشد؟ من جواب این سوالها را نمی دانم. گاهی فکر می کنم چیزهایی هست که از آنها سر در می آورم. اما خودمانیم! بیا و شروع نکنیم. بیا مکث کنیم. جمله ی بعدی را ننوشته به پیامی که آمده توجه می کنم. از طرف او. بله.حالا وقتش رسیده. دستمال آبی را پیدا نمی کنم. باید همین اطراف باشد. توی هر کدام از صفحات چیزی شبیه به این پیدا می کنم. یک مگس. شاید دوتا. اینطور طبیعی تر بنظر می رسد. چیزهایی طبیعی. بعد دیگر طبیعت کنار گذاشته شد. خدای صنعت ها. خدای سنگ ها و معدن ها. یک سر از جنس هوا. گاز با حرکاتی پیاپی  در هر سو. بی هیچ تعادلی متعادل. همین! فقط همین ها را توانسته ام توضیح بدهم. برای کارهای این شکلی وقتی نمی گذارم. دست تکان دادن. خارج شدن. در حالیکه شب را میان بازوهای دیگری گذرانده. افتادن نوارِ اریک کلاپتون روی کیبورد. پس می نویسم. می نویسم در گذشته ای نزدیک او حالم را بهم می زد. یا زد. یا زده بود. برای چنین گذشته ای هنوز فعل مناسبی پیدا نمی کنم. اگر فعلی وجود داشته باشد. اگر چیزی وجود داشته باشد. دوباره صداها. خودت را به دیوار می کوبی. سر. ضربه ی نهایی. مرگ نهایی. فقط کافی است به آنها فرصت بدهی. جایی برایشان خالی کنی و بخواهی خودشان را نشان بدهند. بعد خواهی دید چقدر زود مصرف می شوند. فاسد شدن بخشی از ماجراست. داشتم می نوشتم چراغ اتوموبیل روبرو. نوشتم لامپ زرد. همه چیز زرد. می پرسد پس موها! اولش نمی فهمم از چه حرف می زند. بعد انگار چراغ زردی توی سرم روشن شده باشد. انگار کسی کلمه ای را به زور توی گوشم فرو برده باشد. دستم را به نشان تایید آنچه دارد مشاهده می کند تکان می دهم. مطمئن نیستم این کار را درست انجام داده باشم. کمی از مچ به چپ کمی به راست. انگشتها در همین حال باز و بسته. این دیگر چجور علامتی است؟ انتظار دارم که فهمیده باشد؟ هیچوقت هیچ راهی برای فهمیدن چیزها نخواهد بود. ماجرا همین است. اینکه سیگار توی دستت خاموش بشود. چنین چیزی چطور می تواند معنی درستی بدهد؟ اینکه این چیزها مدام تکرار می شوند دست از سرتان برنمی دارد. یادتان هست از مگس ها حرف زدیم؟  مرور کردن. هر شب. چیزهایی را در گذشته تغییر دادن یا پاک یا اضافه کردن. دیگر برای این کارها کمی خسته بنظر می رسم. این را می نویسم و بعد عقب نشینی می کنم. پایم را روی آن یکی می اندازم. یادم رفته بود نکاهی به ابرها بیاندازم. این می توانست من را کمی خوشحال تر کند. قسمت کوتاهی از تمام ماجرا. باد خنک. قسمتی کوتاه از متنی که نوشته ام. با این حال خودم را به کوری زده ام. هیچ چیز را ندیدن. ندیدن همه چیز. تمام کردن ماجرا. تدارکی برای جملات آخر. نوشتنی بی ملاحظه. قتل عام زمان. 

بله. این را هم بگذار به حساب تلاشی نیمه کاره. حالم خوب است. درد پاها هم نتوانسته جلوی راه رفتن های بی هدفم را بگیرد. موهایم بلندتر شده و حالا گاهی پیش می آید از روی گوش جمع شان کنم و بیندازم پشت گوش. گاهی پیش می آید بگویم بگذار به این اهمیت بدهم. بگذار به آن اهمیت بدهم. بله حرف های زیادی هم هست. شنیدن این ها چیزی را تغییر نمی دهد. از اینکه فقط بخواهم چیزی نوشته باشم بیشتر خوشم می آید. متوجه شده ام این اواخر غلط املایی ها بیشتر شده. از اینکه حالم را خراب نمی کند خوشحالم. از اینکه بد بازی کنم خوشحالم. از اینکه بگا بروم خوشم می آید. حالا همه چیز را قبول می کنم. کلیدم را توی خانه جا می گذارم. پرسه می زنم و گوشه کنار خیابان می شاشم. آبجو می خورم و به موها که تازگی بلندتر شده اند دست می زنم. زیر باران می ایستم و می خندم. شاید دلم بخواهد دست از دیدن بردارم. حدس می زنم ندیدن چیزها لذت بیشتری بدهد. دارم از لذت حرف می زنم و می خندم. پاهام را تکان می دهم ببینم هنوز زنده اند؟ اگر کور بشوم اجازه دارم دست به کار زمان ببرم. چیزهایی را عقب جلو کنم. توی خیالات بمانم و فکر کنم قدم  بعدی ممکن است من را دورتر کرده باشد. باید برایش آماده باشم. چشم ها را می بندم. تایچ می کتنم هرجه باشن مهم نیست

Punk Blues - Garage Punk

یک راه بیشتر. یک راه کمتر. من از آشغال ها خوشم می آید و تو از پتوی نرم. آقا حمید سر تکان می دهد و بعد از نوشین چای صحبت را از سر می گیرد. که ایران به نظر من آزادی بیشتری دارد. حداقل اینه که مثل این سرمایه داری ها نیست. فرق آقا حمید با سرمایه داری در این است که خودش را کارگر می بیند. بعد بابت یک چای معمولی صدهزار تومان روی بار می گذارد. می گویم نیاز به این ولخرجی ها نیست آقای کارگر. پولت را توی جیبت نگه دار. پیمان می خندد وقتی می بیند بین دو دختر/خانم جا باز کرده ام و نشسته ایم باهم حرف های دوزاری می زنیم. به جایی ش هم نیست. می خندد چون آمده یکسر یکی از فیلم هایش را نشان بدهد و علفی بکشد و برود. من هم اینجا کارم تمام بشود می روم کنارش می نشینم می گویم خب آقای غلامی! بگو ببینم فیلم جدید چه خبر؟ بعد نفهمیدم کجا داشتیم چه می گفتیم که یادم افتاد یکی گفته بود لیوان ها را با تف هم می شود پولیش کرد. گفتم اگه انگشتت قبلش تو کون یکی نبوده باشه می تونی بزنی تو این ماسته و بعد بکنی تو کون خودت. خنک میشه. به تراز نگاه می کنم. کج شده. خودش هم دیگر تراز نیست. کاکتوس دست به کمر. من نئشه از یه علف پاییزی. یک راه بیشتر یک راه کمتر. من از الکل زیاد خوشم میاد. من خوشم میاد اگه سوختم آبی بسوزم.